Όταν ένα ζευγάρι έχει παιδιά, η ζωή τους αλλάζει ναι ή ναι. Είναι ανεπανόρθωτη. Αυτό συμβαίνει ακόμα κι αν δεν το θέλετε. Ακόμη και σε εκείνα τα ζευγάρια που σκοπεύουν να παραμείνουν τα ίδια και συνεχίζουν να κάνουν το ίδιο πράγμα που έκαναν πριν να γεννηθεί το μωρό. Αλλάζει επειδή δεν είναι το ίδιο να είσαι μόνος, χωρίς περισσότερη ευθύνη από το να πρέπει να τρως και να πληρώσεις για μια στέγη (που δεν είναι λίγο, μάτι), παρά να ξαφνικά συνοδεύεται από ένα μωρό που απορροφά τον χρόνο όλων των γονέων.
Γι 'αυτόν τον λόγο πολλοί γονείς αποσυνδέουν σχεδόν πλήρως το καλώδιο της «κοινωνικής ζωής» και «ας πάμε για περίπατο ή για τον κινηματογράφο» τη στιγμή που εισέρχονται στο νοσοκομείο για να γεννήσουν, με όλα αυτά που συνεπάγονται .
Ξαφνικά βλέπετε τον εαυτό σας να μιλάτε με φίλους, αδέρφια ή γνωστούς και συνειδητοποιείτε ότι έχετε μείνει πίσω σε πολλές απόψεις, γιατί ενώ έχετε εισέλθει στον κόσμο των ρούχων του μωρού, των περιπατητών, των κραυγών, οι μικροσκοπικές κάλτσες και τα παχουλά μικρά χέρια τα υπόλοιπα παρακολουθούμε συνεχώς τη νέα σειρά που βγαίνει κάθε εποχή και συνεχίστε στις ταινίες.
Αυτό κάνει ένα από τα πράγματα που οι πρόσφατοι και όχι τόσο πρόσφατοι γονείς έχουν κοινό (και αυτό γίνεται ένα αστείο θέμα για να μιλήσουμε) είναι ότι έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που κάποιο από αυτά πήγε στις ταινίες, γι 'αυτό σας ρωτώ: Πόσο καιρό δεν ήσασταν στις ταινίες;
Δεδομένου ότι πολλοί από εσάς έχουν παιδιά διαφορετικών ηλικιών, σίγουρα δεν θα κάνουν πολλά, αλλά άλλοι δεν θα ήταν στα πόδια σας για πολύ καιρό. Στην περίπτωσή μου, για παράδειγμα, μόλις πριν από μερικούς μήνες, επειδή τα παιδιά μου είναι ήδη 5 και δυόμισι ετών και, λίγο πολύ, μπορείτε να παρακολουθήσετε μια ταινία μαζί τους με αξιοπρεπή τρόπο. Ωστόσο, όταν ήμασταν γονείς για πρώτη φορά ήμασταν να περιμένουμε μέχρι 3 ετών για να πάμε να δούμε τη Μαδαγασκάρη 2. Δηλαδή, πρέπει να είμαστε τρία χρόνια χωρίς να πηγαίνουμε στις ταινίες όταν, μόνος μας, πήγαμε σχεδόν κάθε εβδομάδα.
Τρία χρόνια και η ταινία που μας κάνει να μπαίνουμε ξανά στον κινηματογράφο είναι η Μαδαγασκάρη 2, η οποία είναι άλλη. Πηγαίνουμε στον κινηματογράφο για δύο χρόνια, αλλά οι ταινίες που έχουμε δει δεν πάνε από το "Κατάλληλο για όλους τους θεατές". Με βάρκα λοιπόν θυμάμαι σύντομα αυτό το "Vicky the Vickingo", "Up", "Toy Story 3", "Ρίο" και τίποτα άλλο.
Μου λείπει λίγο ο κινηματογράφος με το ποπ κορν και το πορτοκαλί μου Fanta για να δω μια ταινία που δεν κινείται χωρίς ένα χέρι που δείχνει το ήμισυ του ποπ κορν και παίρνει το Fanta για να το αδειάσει μισό, γιατί, για να είμαι ειλικρινής, Έχω την εντύπωση ότι η ποιότητα των μη κινούμενων ταινιών δεν είναι πολύ υψηλότερη από τις κινούμενες ταινίες. Σε κάθε περίπτωση αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Ως λύση, δεδομένου ότι ήμασταν μόλις μετάβαση στον κινηματογράφο, μου φάνηκε να φέρει τον κινηματογράφο στο σπίτι ("αν ο Μωάμεθ δεν πηγαίνει στο βουνό, το βουνό πηγαίνει στον Μωάμεθ"). Τα Χριστούγεννα πριν από δύο χρόνια πήραμε έναν προβολέα και μια οθόνη και βάζαμε τα πάντα στην τραπεζαρία στο σπίτι. Κάθε Κυριακή (και όταν μεταδίδουν τους ποδοσφαιρικούς αγώνες που σας ενδιαφέρουν) χρησιμοποιούμε όλα αυτά. Μια μέρα, όταν έχω λίγο, σας δείχνω.
Και τώρα εσείς: Πόσο καιρό δεν ήσασταν στις ταινίες;
