Υπάρχουν αρκετές μελέτες που δηλώνουν ότι η σύλληψη παιδιών μέσω υποβοηθούμενης αναπαραγωγής συνεπάγεται αυξημένο κίνδυνο επιπλοκών διαφόρων τύπων, όπως πρόωρο, χαμηλό βάρος ή διαφορετικές συγγενείς δυσπλασίες στο μωρό. Προς το παρόν, η πιθανότητα να υποστούν αυτούς τους κινδύνους δεν είναι τόσο σημαντική ώστε να μην συνεχίσει να χρησιμοποιεί αυτή τη μέθοδο.
Θεωρητικά, αυτές οι δυσμενείς επιδράσεις οφείλονται στις τεχνικές που χρησιμοποιούνται, δηλαδή ο κίνδυνος με μία ή την άλλη τεχνική είναι μεγαλύτερος, όπως η γονιμοποίηση in vitro ή η ενδοκυτταροπλασματική έγχυση σπέρματος (ICSI).
Τώρα, εικάζεται ότι το πρόβλημα μπορεί να είναι στη γενετική των γονέων και όχι στην ίδια τεχνική. Προφανώς, η ηλικία των γονέων και το πρόβλημα που τους προκάλεσε η στειρότητα είναι αυτό που θα μπορούσε να επηρεάσει τις αλλαγές αυτές.
Για να επιβεβαιωθεί αυτό, διεξήχθη η μελέτη "Τεχνολογία υποβοηθούμενης αναπαραγωγής και συγγενή δομικά ελαττώματα της προσοχής στις ΗΠΑ", στην οποία αναλύθηκαν τα ιατρικά αρχεία των 9.584 παιδιών που γεννήθηκαν με συγγενές ελάττωμα και 4.792 υγιή παιδιά. 230 και 51 αντίστοιχα, είχαν σχεδιαστεί με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.
Διαπίστωσαν ότι ιδίως σε μερικά ελαττώματα όπως αλλοιώσεις του καρδιακού διαφράγματος, σχισμένο χείλος και ελαττώματα του γαστρεντερικού σωλήνα, υπήρχε διπλάσιος κίνδυνος εμφάνισης όταν χρησιμοποιήθηκε υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και ακόμη και έως τέσσερις φορές στην περίπτωση της αθησίας οισοφαγικού ή ανορθικού.
Αλλά παρά την αύξηση αυτή, η πιθανότητα να πάσχετε από ένα συγγενές ελάττωμα εξακολουθεί να είναι χαμηλή, οπότε μπορείτε να συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτές τις μεθόδους πάντα προειδοποιώντας για τον αυξημένο κίνδυνο.
Μεταξύ 1 και 4% των παιδιών που γεννιούνται στις ανεπτυγμένες χώρες το κάνουν χάρη στις τεχνικές αυτές και ο αριθμός αυξάνεται λόγω της τρέχουσας αύξησης των προβλημάτων γονιμότητας.
